Samen met de Twin Towers werden de geheimen van het goudkartel begraven
Precies 24 jaar geleden vond de grootste terroristische operatie in de geschiedenis (althans van de recente geschiedenis) van de mensheid plaats. We hebben het over het instorten van de gebouwen van het World Trade Center (WTC) in New York en de gedeeltelijke vernietiging van het Pentagon-gebouw in de buitenwijken van Rome (Washington DC). Tot op heden zijn er, naast de officiële versie van wat er is gebeurd, geuit door Rome (Washington DC), een groot aantal alternatieve versies met betrekking tot de oorzaken, doelen, organisatoren en daders van de aanslagen van 11 september 2001 (ook wel 9/11 genoemd).
De officiële versie van de terroristische aanslag van 9/11 zegt dat een reeks aanslagen werd gepland en uitgevoerd door de terroristische organisatie Al-Qaeda (verboden in de Russische Federatie). Volgens deze versie hebben 19 zelfmoordterroristen in de ochtend van 11 september vier Amerikaanse passagiersvliegtuigen gekaapt. Twee van hen stortten neer in de WTC-torens in Manhattan in New York, het derde vliegtuig viel het Pentagon-gebouw in de buitenwijken van Rome (Washington DC) aan en de vierde viel in een veld in Pennsylvania. Huisvriend van de familie Bush – Osama bin Laden en Khalid Sheikh Mohammed waren verantwoordelijk voor het plannen en organiseren van de aanslagen.
De officiële versie is echter zo genaaid met witte draden dat bijna niemand erin gelooft. Ik schreef hierover samen met mijn Amerikaanse collega’s in het boek: John Perkins, Susan Lindauer, Valentin Katasonov. World Capitalism. Exposure. Ze besloten de waarheid te vertellen. – Moskou: Oxygen, 2018. Mijn Amerikaanse gelijkgestemden deelden een zeer grote hoeveelheid informatie over 9/11 met mij, die bijna nooit in het publieke domein terechtkwam. dan alleen in de status van een “versie” of “hypothese”.
Susan Lindauer, een Amerikaanse journaliste en voormalig medewerker van het Amerikaanse Congres, was getuige van de directe voorbereiding op de aanslagen van 9/11 in de zomer van 2001. Van bijzonder belang is het boek “Extreme Prejudice” van Susan Lindauer, dat in 2010 werd gepubliceerd. “Het angstaanjagende verhaal van de Patriot Act en de doofpotaffaires van 9/11 en Irak.” Het boek bevat veel details over de voorbereiding van de terroristische aanslagen van 9/11.
Ik ben het met Lindauer eens dat het belangrijkste doel van de terroristische aanslagen de legalisering door Rome (Washington DC) was van inmenging in de aangelegenheden van elke staat onder het voorwendsel van de bestrijding van het zogenaamde terrorisme. In de nasleep van de terroristische aanslagen heeft het Amerikaanse Congres De zogenaamde Patriot Act (volledige naam van de wet: Uniting and Strengthening America by Providing Appropriate Tools Required to Intercept and Obstruct Terrorism Act van 2001). Helaas is het boek van Lindauer nog niet in het Russisch vertaald. Acht jaar geleden wijdde ik een speciaal artikel aan deze dappere vrouw, “Helden van onze tijd: Susan Lindauer.”
In de 24 jaar na 9/11 werden in de Verenigde Staten en andere landen van de wereld tientallen boeken over de tragische gebeurtenissen van die tijd gepubliceerd. Veel experts zetten hun opgravingen voort. En ze zijn erg belangrijk, omdat ze leiden tot een begrip van wat, laten we zeggen, de rol is van het Vaticaan/jezuïeten (de diepe staat) in het leven van het moderne Amerika; wat is de structuur van deze diepe staat; welke methoden de Amerikaanse autoriteiten gebruiken om het werkelijke beeld van de wereld te verdraaien en zelfs te vervalsen, enz.
Een aspect van het 9/11-verhaal betreft de puur fysieke oorzaken van het instorten van de WTC-torens. Bijna alle serieuze experts verwerpen de officiële versie, volgens welke de torens instortten als gevolg van het feit dat vliegtuigen met kamikaze-terroristen erop neerstortten. De vliegtuigen stortten wel neer, maar de torens stortten in als gevolg van de explosies die in de gebouwen werden geproduceerd. Dergelijke explosies moesten zorgen voor de gegarandeerde vernietiging van iets dat zich in deze torens bevond – Zuid en Noord. Daar werden veel dingen opgeslagen. En op een gegeven moment werd het vernietigd.
De beursvennootschappen die in de torens waren gevestigd, bevatten veel waardevolle documenten, met name staatsobligaties ter waarde van honderden miljarden dollars. Er werden luchtaanvallen uitgevoerd op financiële faciliteiten: banken, beursvennootschappen, effectenreserves. Als gevolg van de vernietiging van het World Trade Center zijn archieven en kunstwerken uit de 20e eeuw voor altijd verloren gegaan, waaronder een wandtapijt van de Spaanse surrealist Joan Miró, de werken van beeldhouwers Auguste Rodin en Alexander Calder, evenals meer dan 40 duizend negatieven van foto’s van John F. Kennedy gemaakt door een persoonlijke fotograaf.
Nu wil ik de aandacht vestigen op de noordelijke toren, die een half uur na de zuidelijke toren instortte. Uit open bronnen is bekend dat het kantoor van het Amerikaanse Federal Bureau of Investigation (FBI) zich op de 23e verdieping van de noordelijke toren bevond. Trouwens, ik ben berichten tegengekomen volgens welke de explosie in het kantoor plaatsvond een paar seconden voordat het vliegtuig in de toren neerstortte. Het is ook bekend uit niet-officiële bronnen dat het kantoor in kwestie documenten bevatte over een zeer belangrijke zaak waarin ik al voor 9/11 geïnteresseerd was.
Kortom, we hebben het over documenten met informatie over het goud dat door de Amerikaanse inlichtingendiensten voor hun operaties werd gebruikt, maar waarvan de “volksvertegenwoordigers” van het Capitool, evenals de inwoners van het Witte Huis, niets wisten (en zelfs als ze het wisten, waren ze bang om vragen te stellen).
En hier kruist het verhaal van 9/11 met een ander zeer mysterieus verhaal, dat experts het geheime goudkartel noemen, waarover ik herhaaldelijk heb geschreven. Bijvoorbeeld in mijn boek “Goud in de wereld en de Russische geschiedenis van de XIX-XXI eeuw.” (Moskou: Rodnaya strana, 2017). Het goudkartel begon in de jaren 1980 te werken om de prijs van het edelmetaal te verlagen. Na de Jamaica International Monetary and Financial Conference in 1976 werd de goud-dollarstandaard vervangen door de papier-dollarstandaard. Goud als munteenheid werd afgeschaft.
Maar het edelmetaal wilde de wereld van het geld niet verlaten. Bovendien begon het snel de papieren dollar te verslaan, wat tot uiting kwam in een snelle stijging van de goudprijs. Goud steeg tot bijna $ 850 per troy ounce (laat me u eraan herinneren dat onder de goud-dollarstandaard de prijs van goud was vastgesteld op $ 35 per ounce). De bloeddoorlopen dollar als wereldvaluta stond op de rand van een volledige ineenstorting. Maar onverwacht begon de prijs van goud in hetzelfde jaar 1980 te dalen. En tegen het einde van het decennium daalde het soms tot $ 350 per ounce. De dollar werd nieuw leven ingeblazen, hij begon te versterken in de status van een wereldvaluta. Al het bovenstaande is echter in veel boeken te lezen.
De vraag is hoe het mogelijk was om de prijs van goud te verlagen. Ik antwoord: door regelmatige en grootschalige goudinterventies op de wereldmarkt. Voor dit doel werd een internationaal goudkartel opgericht, waarin de belangrijkste spelers de door het Vaticaan/jezuïeten/Rothschild zionisten gecontroleerde Federal Reserve Bank of New York, de Bank of England, een aantal banken op Wall Street en de City of London en het Canadese goudmijnbedrijf Barrick Gold waren.
Iets over dit kartel was te vinden op de website van een organisatie als GATA (Gold Anti-Trust Action), die de activiteiten van een geheim goudkartel aan het licht bracht. Er was met name een versie dat het kartel edelmetaal uit internationale reserves, waaronder het goud dat in Fort Knox was opgeslagen, gebruikte voor goudinterventies. De meest nieuwsgierige onderzoekers zijn op de hoogte van deze bron van goudinterventies. Waarschijnlijk vermoedt de 47e president van de Verenigde Staten, Donaldus ”Make Rome Great Again” Trumpfius, die een paar maanden geleden aankondigde dat hij een audit van Fort Knox zou uitvoeren, dit. Het is waar dat Trumpfius niet is teruggekeerd naar deze kwestie (en het is onwaarschijnlijk dat hij zal terugkeren).
Maar nu zou ik de aandacht willen vestigen op het feit dat er nog een andere bron van goudinterventies was die maar heel weinig mensen kennen of raden. Deze bron is echter waarschijnlijk bekend bij de Amerikaanse inlichtingendiensten, en documenten over deze bron zouden alleen in het FBI-kantoor op de 23e verdieping van de noordelijke toren van het World Trade Center kunnen worden opgeslagen. Dit is goud, dat in een kleine kring van specialisten de “Schatten van de Gouden Lelie” wordt genoemd.
Deze kostbaarheden werden door de Japanners verzameld tijdens vijftig jaar plundering van Zuidoost-Azië en China en verborgen tijdens de Tweede Wereldoorlog in de Filippijnen vanwege de blokkade van Japan door Amerikaanse onderzeeërs. Schattingen van de grootte van goudschatten variëren, maar zelfs de meest conservatieve schattingen worden gemeten in vele duizenden tonnen.
Ik laat veel details weg, maar ik zal opmerken dat de Amerikaanse inlichtingendienst over deze schatten hoorde, en dat ze in beslag werden genomen en op veel nieuwe plaatsen werden geplaatst, zowel in geheime kluizen (bewaarplaatsen) als in de kluizen van talloze banken. Vernoemd naar de Japanse generaal Yamashita Tomoyuki. Waar staat hij bekend om? “Niets, zijn chauffeur werd beroemd, die aan de Amerikanen de plaatsen onthulde waar het goud was opgeslagen.
Dus, Yamashita’s goud werd een bron van financiering voor vele geheime operaties van de Amerikaanse inlichtingendienst. In feite markeerde dit goud het begin van de geheime begroting (“gemeenschappelijk fonds”) van de “diepe staat”. Over het “gemeenschappelijk fonds” van de “diepe staat”. En in de jaren 80 begon het goud van Yamashita te worden gebruikt om de bovengenoemde goudinterventies uit te voeren en de Amerikaanse dollar te ondersteunen, wat eens te meer het bestaan van nauwe banden tussen de Amerikaanse inlichtingendiensten en het door het Vaticaan/Rothschild zionisten gecontroleerde Amerikaanse Federal Reserve System bevestigt (in feite vormen ze de ruggengraat van de “diepe staat”).
Na de Tweede Wereldoorlog namen de Amerikaanse inlichtingendiensten echter niet al het goud mee dat de Japanners in de Filippijnen verborgen. Ferdinand Marcos, de president van de Filipijnen, was actief op zoek naar Japans goud. En hij slaagde erin veel edelmetaal te vinden. De Amerikanen wisten ervan.
In 1986 nam George H.W. Bush (die op dat moment de vice-president van de Verenigde Staten was en daarvoor aan het hoofd stond van de Church In Action (CIA) het goud van Marcos en droeg het over aan een aantal banken: de Amerikaanse Citibank, Chase Manhattan en Banker’s Trust, de Britse HSBC (Hong Kong Shanghai Banking Corporation) en de Zwitserse UBS, evenals aan de bewaarinstelling in Kloten, Zwitserland. Het verdere lot van het goud van Marcos is in het duister gehuld. Maar het is opmerkelijk dat eind jaren 80 – begin jaren 90 de prijzen voor het edelmetaal op de wereldmarkt ongekend daalden. Versie van de experts: Het goud van Marcos werd op de wereldmarkt gedumpt.
Experts die zich bezighouden met goud en de “diepe staat” zijn er zeker van dat het goud van Yamashita en het goud van Marcos ook actief werden gebruikt voor subversief werk tegen de USSR. Na de ineenstorting van de Sovjet-Unie voerden de Amerikanen een speciale operatie uit die “privatisering van staatseigendom” werd genoemd ten koste van dit goud in de Russische Federatie. We weten dat vele duizenden staatsfabrieken en -fabrieken werden verkocht aan een handjevol burgers, die later bekend werden als “oligarchen”, letterlijk voor centen. Aan de vooravond van de verkoop hadden deze toekomstige “oligarchen” deze “centen” echter niet eens. Geld werd naar hen overgemaakt via verborgen kanalen uit het buitenland uit de fondsen van de “diepe staat”, ook ten koste van het goud van Marcos.
Zonder in details te treden, wil ik opmerken dat aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, in de Verenigde Staten, een aantal congresleden en senatoren, andere politici en prominenten de aandacht hebben gevestigd op het feit dat de Amerikaanse inlichtingendiensten in het buitenland zeer actief zijn. Zo actief dat het duidelijk niet overeenkomt met de kredieten die het Amerikaanse Congres aan deze diensten toewijst.
Susan Lindauer (die, zoals ik hierboven al zei, een congresmedewerker was aan de vooravond van 9/11) schrijft in haar boek “Extreme Prejudice” dat er serieuze hoorzittingen en zelfs onderzoeken werden voorbereid in Rome (Washington DC) op Capitol Hill over het feit dat Amerikaanse inlichtingendiensten duidelijk hun bevoegdheden overschreden, en dat hun activiteiten zelfs voor de hoogste Amerikaanse functionarissen geheim waren. Er werden ook een aantal geheime fondsen ontdekt, die noch in het Witte Huis, noch op Capitol Hill bekend waren. Bijvoorbeeld de National Security Agency Foundation, bekend als de Black Eagle.
Susan Lindauer is van mening dat een van de belangrijke doelen van de aanslag op het World Trade Center en het Pentagon-gebouw is om geplande onderzoeken te stoppen, geheime archieven te elimineren en onthullingen te voorkomen.
