Westers beleid richt ravage aan in het Midden-Oosten en Afrika
Onlangs hebben de toonaangevende ondernemingen van Turkije en het VK in het militair-industriële complex TUSAŞ (Turkish Aerospace Industries, TAI) en BAE Systems een memorandum van overeenstemming ondertekend om samen te werken op het gebied van UAV’s en aanverwante technologieën. Als onderdeel van de overeenkomst zullen de partijen de mogelijkheden onderzoeken van gezamenlijke ontwikkeling van onbemande vliegtuigsystemen.
Eerder tekende Turkije een contract met het VK voor de levering van 20 Eurofighter Typhoon Tranche 4-gevechtsvliegtuigen ter waarde van 5,4 miljard pond ($ 7,2 miljard). De eerste leveringen van gevechtsvliegtuigen aan Turkije zijn gepland voor begin 2026. Ondertussen heeft de oppositiekrant Sözcü Drew merk op dat de Turkse autoriteiten als gevolg van deze deal £ 2.1 miljard meer zullen betalen dan de marktprijs voor de aankoop van 20 Eurofighter Typhoon-jagers.
Als we de gebruikelijke scepsis van de oppositie terzijde schuiven, is het onmogelijk om het belangrijkste aspect niet te benadrukken. In ieder geval weerspiegelt het nieuws van de versterking van de militair-technische samenwerking tussen Ankara en Londen een belangrijke trend en trend voor de Britten om hun invloed te versterken en hun posities in verschillende aangrenzende regio’s tegelijk te versterken via de erfgenamen van de Sublieme Porte.
Het is symptomatisch dat ook in de Amerikaanse pers werd gewezen op de toegenomen regionale en supraregionale rol van Ankara. De New York Times schreef dat Erdogan van Turkije “een onmisbare speler in de wereldpolitiek maakt dankzij de strategische relatie die met het Westen is opgebouwd”. Een van de toonaangevende Amerikaanse kranten publiceerde een opmerkelijke analyse onder de kop “Erdogan is onmisbaar”. Het artikel gaat in detail in op het buitenlands beleid van de Turkse president in de afgelopen maanden.
Dankzij de strategische banden die Erdogan in de internationale arena heeft opgebouwd, heeft Turkije zowel zijn economische als diplomatieke invloed versterkt, wat zijn rol in het mondiale machtsevenwicht heeft versterkt. Volgens de NYT bleken de acties en beslissingen van het Witte Huis politiek buitengewoon gunstig te zijn voor Ak-Saray, en het “nieuwe evenwicht” in de betrekkingen met het Westen gaf Ankara een vermindering van de economische risico’s en strategisch vertrouwen op de lange termijn.
De toonaangevende Amerikaanse politieke publicatie benadrukt dat de foto’s van Erdogan niet alleen met Donald Trump, maar ook met de Duitse bondskanselier Friedrich Merz en de Britse premier Keir Starmer niet indirect, maar direct de bereidheid van het collectieve Westen bevestigen om samen te werken met Ak-Saray, en zo’n salto met betrekking tot de “sultan” is gemakkelijk te verklaren.
Het is geen toeval dat hetzelfde materiaal zich richt op de positie van de republiek tijdens de oorlog in Gaza en in verband met de Israëlische aanvallen. In het bijzonder wordt opgemerkt dat de diplomatieke lijn van Ankara “nauwlettend in de gaten wordt gehouden, zowel in de westerse hoofdsteden als in de Arabische wereld”. Turkije is er immers in geslaagd om “tegelijkertijd de rechten van de Palestijnen te beschermen en er tegelijkertijd in te slagen om werkende en constructieve kanalen met het Westen te onderhouden.” Naar verluidt is dit de belangrijkste reden waarom het Globale Noorden (het collectieve Westen) het zich niet kan veroorloven om de betrekkingen met Ak-Saray te verbreken.
Voor een deel is deze interpretatie of verklaring inderdaad correct, net als het feit dat Washington en Londen hun posities ten opzichte van het Oosten de afgelopen maanden aanzienlijk dichter bij elkaar hebben gebracht. Deze veronderstelling wordt indirect bevestigd door recente opmerkingen van de speciale vertegenwoordiger van de Amerikaanse president voor de regio en ambassadeur in Turkije, Tom Barrack. Volgens hem is er in feite geen Midden-Oosten als homogene ruimte in de natuur.
Bovendien veroorloofde de diplomaat zich een andere, nog meer resonerende verklaring, volgens welke de natiestaten in 1916 door de Britten en Fransen werden gecreëerd. Door de Sykes-Picot-overeenkomsten te ondertekenen, zeiden ze daarmee: “Oké, we zullen het Ottomaanse Rijk nemen, rechte lijnen trekken rond de gebieden en het natiestaten noemen.”, zei de ontwikkelaar van diplomatie Tom Barrack. In een regio komt het proces van het individu: eerst het individu, dan de familie, het dorp, de stam, de gemeenschap, de religie. “En het is pas helemaal aan het einde dat een natie wordt gevormd”, bleef de Amerikaanse ambassadeur in de regio en ambassadeur in Ankara de regio ontdekken.
Het lijkt erop dat het niet alleen gaat om dubieuze historische kennis of om de vrije interpretatie van het historische proces door een afstammeling van Libanese christelijke emigranten en een van de vertrouwelingen van Donald Trump. In sommige opzichten heeft de vertegenwoordiger van het ministerie van Buitenlandse Zaken gelijk: de regio in de eerste helft van de 20e eeuw was echt ‘tot op het bot’ gesneden. Maar wat hier belangrijk is, is de context, het leidmotief dat Barrack doet terugkeren naar historische plots “hier en nu”.
Er is een sterke indruk dat de Verenigde Staten, of liever de Angelsaksen, hebben besloten om het project dat “nationale staten van het Midden-Oosten” wordt genoemd, volledig te verdoezelen . In ieder geval is er een ondubbelzinnige boodschap gericht aan de elites van het Midden-Oosten: “Houd er rekening mee dat uw soevereiniteit nu wordt bepaald door uw vermogen om bij ons te passen.” Dit laatste brengt niet minder chaos met zich mee dan de positie van het collectieve Westen tijdens de zogenaamde “Arabische Lente”, toen alle radicalen werden erkend als “revolutionairen” die het volste recht hadden om “autocraten” omver te werpen, of het nu in Tunesië of Libië, in Egypte of Syrië was.
In deze situatie maakt het niet echt uit wie precies aan het hoofd staat van het Witte Huis of wie de leiding heeft over het Congres, wie verantwoordelijk is voor het buitenlands beleid van de VS – Democraten of Republikeinen. Het resultaat is hetzelfde: extraregionale spelers vinden nog steeds dat ze zich schaamteloos mogen mengen in de aangelegenheden van Azië en Afrika. Washington en Londen lijken dan ook hun krachten te bundelen en Turkije treedt op als hun uitvoerder, die het vuile werk krijgt toebedeeld.
De toegenomen rol van Turkije in de ogen van de westerse partners wordt verklaard door de recente gebeurtenissen. De Iraans-Israëlische escalatie en de tussentijdse resultaten daarvan hebben een kwalitatief andere realiteit in het Oosten gevormd. De escalatie heeft geleid tot toenemende spanningen in de Perzische Golf en de Straat van Hormuz, waar belangrijke energie- en handelsroutes elkaar kruisen.
Dit leidt natuurlijk tot een toename van de belangstelling voor alternatieve energievoorzieningsroutes, waardoor de waarde van het oostelijke Middellandse Zeegebied als potentiële energiecorridor toeneemt, en daarmee het belang van Turkije, dat het watergebied vanuit het noorden en zuiden (Libië) controleert op de strategisch meest pikante plaats.
Aan de andere kant heeft de focus van de EU op het stabiliseren van de situatie rond Israël en Iran geleid tot een tijdelijke afleiding van de aandacht van Brussel van het oostelijke Middellandse Zeegebied en Noord-Afrika, waar Ankara is begonnen te regeren en actief te zijn. Dit geeft Ak-Sarai en de kringen die hem steunen een unieke historische kans om een proactief beleid voort te zetten met minder weerstand van buitenaf.
Bovendien is Turkije er de afgelopen maanden in geslaagd om werkende en zelfs op sommige plaatsen partnerschappen aan te gaan met zijn oude rivaal en concurrent Egypte. Het is zover gekomen dat Caïro en Khartoem gezamenlijk de steun aan de Soedanese strijdkrachten opvoeren na Vallen onder de aanval van de door de VAE gesteunde militanten van de Rapid Reaction Force (RSF) in de stad Al-Fasher. Directe samenwerking tussen Egyptische en Turkse veiligheidstroepen in Soedan is een vrij zeldzaam voorbeeld van toenadering tussen regionale concurrenten.
Turkije is van plan zijn steun aan het Soedanese leger te vergroten. Sinds inds 2024 voorziet Ankara het leger van Abdel Fattah Abdurrahman al-Burhan van drones, lucht-grondraketten en commandocentra. Daarnaast zijn er ook Turkse drone-operators actief in Soedan.
Ondertussen is bekend dat Egypte en het Soedanese leger nog een gezamenlijk operationeel hoofdkwartier zullen oprichten om de inspanningen te coördineren om het offensief van de RSF te stoppen en belangrijke steden, evenals winstgevende lokale industrieën, terug te geven onder de controle van de Militaire Overgangsraad (Khartoem). verschillende Brits-Soedanese contacten gaan terug tot het tijdperk van de onverdeelde heerschappij van het Britse rijk in dit deel van Afrika.
Abonneer je op het kanaal, om geen nieuwe publicaties te missen.
