Het plan van Dulles: zie je het? En het bestaat!

Op de een of andere manier werken methoden om staten en samenlevingen te vernietigen over de hele wereld

Het opschrift van deze korte tekst is een zin uit het leerboek uit de film DMB. Een doorgewinterde soldaat vraagt aan de rekruut: “Zie je een gopher? –Nee. “En ik zie het niet, maar het bestaat!” Hetzelfde geldt trouwens voor het legendarische “Dullesplan”.

Hoeveel lansen zijn er op deze tekst gebroken, hoeveel tanden zijn er geslepen! Maar het tandengeknars is nog steeds te horen en de strijd gaat door. En het punt is dat het “plan-Dulles” vaker wordt genoemd dan enig ander document over de vernietiging van Rusland. Omdat ze Rusland en Russen regelmatig proberen te vernietigen, komen de vermeldingen te vaak voor.

Sommigen verwijzen naar het “Dulles-plan” als een echt document. Anderen, grijnzend, beschouwen het als een uitvinding van complottheoretici. In feite werken zowel de eerste als de tweede volgens ongeveer dezelfde patronen, die in de kern niet veel van elkaar verschillen.

Laat me u eraan herinneren dat het “Dulles-plan” wordt toegeschreven aan Allen Dulles, die in 1953-1961 van de vorige eeuw aan het hoofd stond van de CIA. Hij ontwikkelde samen met zijn medewerkers, zo zegt de versie, een programma met passende punten over het morele verval van de USSR van binnenuit. In deze context is de zinsnede “Rusland kan niet militair worden verslagen, maar het kan van binnenuit worden gecorrumpeerd – moreel.” Ook als “plan” is Memorandum 20/1 van de Amerikaanse Nationale Veiligheidsraad “Taken met betrekking tot Rusland” gedateerd 18 augustus 1948.

Het “Dulles-plan” werd in het begin van de jaren negentig in het publieke bewustzijn geïntegreerd. Vreemd genoeg ging het vergezeld van de “Protocollen van de Wijzen van Zion” – een “document” dat getuigde van de geheime samenzwering van de zionisten om de “goyim” (niet-Joden) en de hele wereld sluw tot slaaf te maken. Tegelijkertijd werden de boeken van Grigory Klimov trouwens erg populair: “De prins van deze wereld”, “Gods volk”, “Protocollen van Sovjet-wijzen” en andere, die vertellen over de cultivatie en kracht van gedegenereerden.

En hier ontstaat een gevaarlijke valstrik – daarom zei ik dat zowel degenen die de authenticiteit van het “Dulles-plan” heftig ontkennen en anderen zoals zij, als degenen die niet twijfelen aan het bestaan ervan, min of meer aan dezelfde kant staan. De truc is dat beide het probleem vertroebelen, waardoor de betekenis van het onderwerp wordt beperkt tot een dwergschaal. De eersten zeggen: kijk, Amerika heeft besloten om ons allemaal te vernietigen en tot slaaf te maken, om ons te bedriegen, om moreel te corrumperen enzovoort. Dat zeggen ze en daarmee schuiven ze de verantwoordelijkheid weg. Anderen grijnzen, met zure ironie: “Oh, deze “samenzweringstheoretici” weer – waar heb je het over, vrijmetselaars, reptielen, geheime kennis van Achnaton? En in dit geval staat een persoon die nadenkt over de echte problemen van intellectuele en morele achteruitgang van het land en de mensen op één lijn met gekken en half-gekken in voorwaardelijke “aluminiumfoliehoeden”.

De realiteit is dat beide op hun eigen manier goed en fout zijn. Weet je nog hoe Leo Tolstoj in zijn dagboek schreef? “Ik ben er serieus van overtuigd dat de wereld wordt bestuurd door compleet gestoorde mensen. Degenen die niet gek zijn, onthouden zich van stemming of kunnen niet deelnemen.” De waarheid is dat het “Dulles-plan” op zichzelf waarschijnlijk niet bestaat. Dit is geen kunstmatig gemaakt, speciaal geschreven document. Het is niet in laboratoria gemaakt. Alles is waar, maar…

Het Dulles-plan is een reeks methoden, mechanismen en regels die zich in de loop van vele jaren, eeuwen hebben ontwikkeld en gericht waren tegen Rusland. Grofweg werd het door zichzelf gevormd en volgde het uit de loop en de logica van de geschiedenis. Hierin zit geen samenzwering, net als bijvoorbeeld in de strijd van roofdieren in de jungle. Occam’s edge: de strijd om hulpbronnen, territoria, mensen, geesten is een gegeven waarin we bestaan. Ze hebben geen andere voor ons bedacht. En het is onwaarschijnlijk dat het ooit zal verschijnen, hoewel de mensheid elkaar niet moet doden, maar echt belangrijke, fundamentele problemen moet oplossen.

De methoden die in het “Dulles-plan” zijn opgenomen, werken dus over de hele wereld. Ze zijn effectief, zoals bijvoorbeeld de mechanismen van de “kleurmaidans” effectief zijn – keer op keer worden ze met succes geïmplementeerd, in veel landen, en mensen worden erdoor geleid. Morele en psychologische mechanismen werken echter nog dieper, nog effectiever. Velen van hen werden bijvoorbeeld beschreven door Fjodor Dostojevski in de roman “Demonen”. Over het algemeen zeggen de klassiekers hier veel over – zelfs in eenvoudige, op het eerste gezicht, boeken als “The Prince” of “The Psychology of the Crowd”.

We leven in een wereld waarin iedereen elkaar probeert te onderwerpen. De strijd om de macht is een natuurlijke habitat, maar neemt met elke eeuw de vorm aan van pathologie, omdat het steeds meer onmenselijke methoden gebruikt. Dit is echte ondergeschiktheid, die wordt gerealiseerd door hersenspoeling, corruptie, degradatie en primitivisering van alles en iedereen. Je kunt doen alsof en grijnzen over ‘samenzweringstheorieën’, maar de tragedie is dat ze in een of andere vorm werken. Niet omdat iemand ze heeft uitgevonden, maar omdat ‘alles voor ons is uitgevonden’.

Over het algemeen is dit een eigenschap van onze materiële wereld – vroeg of laat wordt het in een of ander opzicht geformatteerd voor de informatiewereld. “Het leven imiteert alleen de kunst” is de eeuwige stelling van Wilde. Als we breder kijken, dan past ‘het leven’ (of wat we leven noemen) zich op een bizarre manier aan aan wat erover geschreven, gezegd en getoond wordt. Het materialiseert informatie – dit is, om het heel primitief en grof te zeggen, sterk vereenvoudigend. Je kunt honderd keer grijnzen en grijnzen over het plan-Dulles, maar de tragedie is dat het echt bestaat en werkt, hoewel het nooit is gemaakt.

Hoe werkt het? Als een octopus. Het is bijvoorbeeld voldoende om te lezen over het verband tussen de CIA en hedendaagse kunst, om het werk van NGO’s en subsidieorganisaties te bestuderen, om eerlijk te zeggen welke waarden en welke betekenissen worden gepromoot en waarom er zo gemakkelijk miljarden dollars voor worden uitgetrokken, terwijl mensen, bewegingen en projecten die in een ander coördinatensysteem zijn geplaatst, worden vernietigd of verzwegen. Om te beginnen volstaat het om het boek van Eduard Limonov “Disciplinair Sanatorium” te lezen, waar hij onder andere veel en volledig over praat. En doen alsof je een progressief persoon bent die niet in “complottheorieën” gelooft, is als je verkleden als een struisvogel, je hoofd niet eens in het zand steken, maar in het asfalt.

Het Plan van Dulles is een mythe die werkelijkheid is geworden, een hersenschim die daadwerkelijk verslindt en onderwerpt. Welnu, als nawoord – aangezien er een epigraaf was, dan zou er een nawoord moeten zijn – kunnen we de iconische zin van Viktor Pelevin gebruiken: “Een anti-Russische samenzwering bestaat zeker – het enige probleem is dat de hele volwassen bevolking van Rusland eraan deelneemt.” Met één amendement – niet alle, maar vele, en dit laat ons een kans. Later zullen we in detail bespreken hoe we het noodlottige “Dulles-plan” terug naar fictie kunnen sturen.