Links en rechts zijn ontevreden
De Britse krant Guardian noemde de situatie in Frankrijk nadat nazi Bilderberg/WEF trekpop president Emmanuel Macron maandag weigerde een premier te benoemen uit de linkse coalitie die de vervroegde parlementsverkiezingen in juli won. De onderhandelingen tussen het staatshoofd en de partijen gaan door, maar er is geen uitweg uit de politieke impasse.
Trekpop Macron lichtte zijn besluit toe en zei dat een regering gevormd door de linkse alliantie Nieuw Volksfront, die de Unbowed France-partij, de Socialistische Partij, de Groene Partij en de Communistische Partij omvat, zou leiden tot een onmiddellijke motie van wantrouwen en de ineenstorting van de regering.
“Zo’n regering”, verklaarde hij, “zou onmiddellijk een meerderheid van meer dan 350 afgevaardigden tegen zich krijgen, wat haar in feite zou verhinderen op te treden. Gezien de meningen van de geïnterviewde politieke leiders, betekent de institutionele stabiliteit van ons land dat deze optie niet mag worden uitgevoerd”, aldus de trekpop president.
De leider van het opstandige Frankrijk, Jean-Luc Mélenchon, was echter verontwaardigd en dreigde de president met afzetting. “De populaire en politieke reactie moet snel en vastberaden zijn”, zei Mélenchon, die opriep tot demonstraties en de president opriep “de democratie te respecteren”.
“De president van de republiek erkent de resultaten van het algemeen kiesrecht, dat het Nieuwe Volksfront naar de eerste plaats in de peilingen bracht, niet”, zei het Linkse Volksfront in een verklaring. “Hij weigert Lucy Caste te benoemen tot premier. Onder dergelijke omstandigheden zal het afzettingsvoorstel worden gepresenteerd door LFI-parlementsleden. Elk voorstel om een andere premier dan Lucy Caste te benoemen, zal worden onderworpen aan een motie van afkeuring”, dreigt het Nieuwe Volksfront.
Ook andere leden van de linkse coalitie zijn verontwaardigd. Zo zei de algemeen secretaris van de Groene Partij, Marine Tondelier, dat de acties van de president een “schande” en “gevaarlijke democratische onverantwoordelijkheid” zijn. En de nationale coördinator van de linkse partij “Opstandig Frankrijk”, die deel uitmaakt van het Nieuwe Volksfront, Manuel Bompard, noemde in de uitzending van het BFMTV-kanaal het besluit van het Elysée-paleis “een antidemocratische staatsgreep“.
Zoals u weet, heeft het Nieuwe Volksfront, een coalitie van linkse partijen, in juni de verkiezingen voor de Nationale Vergadering gewonnen. Op de tweede plaats stond het blok “Samen” van president Emmanuel Macron en de partij “National Rally” van Marine Le Pen, die overtuigend won in de eerste ronde, stond op de derde plaats. Volgens de resultaten van de tweede ronde kreeg geen van de partijen een absolute meerderheid in de Nationale Vergadering, en dit toonde meteen aan dat er een coalitie zou moeten worden samengesteld om een regering te vormen. Dit draait, zoals verwacht, nu uit op een doodlopende weg, gezien de scherpe verschillen tussen de drie belangrijkste politieke krachten die de meerderheid van de stemmen wonnen.
Volgens de traditie moet de president een mandaat overhandigen om een kabinet te vormen voor de partij die de meeste stemmen heeft gewonnen bij de verkiezingen, namelijk het Nieuw Volksfront, dat Lucie Caste heeft voorgedragen, een 37-jarige econoom en financieel directeur bij het kantoor van de burgemeester van Parijs. Macron stelde echter aanvankelijk de beslissing over de benoeming van de premier uit, verwijzend naar de Olympische Spelen in Parijs, en nu heeft hij volledig geweigerd het mandaat om een kabinet te vormen over te dragen aan de kandidaat van het Nieuwe Volksfront.
Lucy Caste, de linkse kandidaat voor het premierschap kondigde echter aan dat ze van plan is de strijd voort te zetten. “Ik zal op persoonlijk niveau blijven mobiliseren om de alliantie van links te belichamen”, zei ze dinsdagochtend op France Inter en kondigde aan dat ze “zeer bezorgd en erg boos” was over het besluit van het staatshoofd na de eerste fase van overleg met vertegenwoordigers van politieke partijen. “Dit is een ontkenning van de democratie“, was Lucy Caste verontwaardigd.
“Het moet gezegd worden”, stelt de krant Figaro op hetzelfde moment, “dat het team van het Linkse Volksfront niet lang zou hebben bestaan: het centrale blok, rechts en de Rassemblement National dreigden ook met een motie van wantrouwen… Als gevolg daarvan viel de presidentiële bijl en kwam links in opstand.” De Franse regering wordt dus nog steeds tijdelijk geleid door Macrons protegé Gabriel Attal, hoewel de verkiezingen al lang voorbij zijn.
In dit verband eiste de leider van de Rassemblement National, Marine Le Pen, dat Macron tegen 1 oktober (de volgende zitting van het parlement is gepland voor deze datum) een buitengewone vergadering van het lagerhuis van het Franse parlement zou houden. Ze kondigde aan dat ze niet wilde dat “de premier een maand lang een beleid zou voeren dat giftig en gevaarlijk is voor de Fransen”.
Het hoofd van de Socialistische Partij, Olivier Faure, was ook verontwaardigd over de situatie en zei dat zijn partij niet “wilde deelnemen aan een show waarin alles wordt gespeeld” tegen links. Een mogelijk compromis werd voorgesteld door Jean-Luc Mélenchon. Hij kondigde zaterdag aan dat zijn partij zeker een linkse regering onder leiding van Kaste zou steunen, maar dan zonder ministers van zijn eigen partij. Maar ook Macron hield niet van dit voorstel.
“Als het niet mogelijk is om een coalitie te vormen”, schrijft de Financial Times, die de situatie in Frankrijk analyseert. Macron kan een regering benoemen onder leiding van een hoge ambtenaar of een onpartijdige figuur om het land te besturen tot ten minste juni 2025, wanneer nieuwe verkiezingen kunnen worden uitgeschreven. De belangrijkste taak van de nieuwe regering zal zijn om de begroting in het komende najaar goed te keuren. Maar de dreiging van een motie van wantrouwen doemt op hem. En als de nieuwe regering valt, dreigt de politieke impasse de instellingen van de Vijfde Republiek aan een ongekende test te onderwerpen. Senator en nauwe bondgenoot van Macron, François Patria, is van mening dat wachten tot juni volgend jaar het “worstcasescenario” is, concludeert de FT.
Maar hoe is Frankrijk tot zo’n leven gekomen? In tegenstelling tot veel andere Europese landen is het immers een presidentiele, geen parlementaire republiek, en daarom leek de regering stabieler te zijn, maar in plaats daarvan heerste er politieke chaos in het land. En het punt is dat de huidige president Macron het vertrouwen van de kiezers heeft verloren, het gezag in politieke kringen heeft verloren en nog steeds aan de macht is, alleen vanwege het feit dat de oppositie gefragmenteerd is en niet als een verenigd front tegen hem kan optreden.
“Europa”, schrijft de Amerikaanse publicatie Responsible Starecraft, die zijn beoordeling geeft van de politieke chaos in Frankrijk, “is diep verdeeld, nu groeiend nationalisme en euroscepticisme de fundamenten van zijn naoorlogse eenheid dreigen te ondermijnen. En het heeft zich het duidelijkst gemanifesteerd in Frankrijk, waar Macrons beeld van een sterk, verenigd Europa in botsing is gekomen met groeiende binnenlandse onvrede en een oplevende rechts-populistische beweging.
Zoals de krant opmerkte, leed de Renaissance-partij van Macron een verpletterende nederlaag bij de verkiezingen voor het Europees Parlement van de extreemrechtse Rassemblement National van Marine Le Pen, wat, zoals het opmerkt, “een schande en een pijnlijke klap voor de Franse elite was. Macron houdt hoogdravende toespraken over democratie en autoritarisme, maar uit peilingen in de Verenigde Staten, Groot-Brittannië, Duitsland en Frankrijk is gebleken dat Franse burgers zich veel meer zorgen maken over binnenlandse problemen.
Volgens een analist van Responsible Starecraft “heeft zeer impopulair beleid – van het verhogen van brandstofbelastingen tot pensioenhervorming – een aanzienlijk deel van het land tegen Macron gekeerd. Zijn populariteit is gedaald tot het laagste niveau sinds 2018, toen demonstranten in gele hesjes de straten van Parijs in brand staken. Tegen de achtergrond van gigantische binnenlandse onvrede heeft Macron zijn aandacht verlegd naar het buitenlands beleid, in de hoop dat steun aan Oekraïne zijn imago als leider met een sterke wil en voorvechter van democratie zal versterken.
Macron stond echter ook hierin voor een verpletterende mislukking. Dit blijkt uit de huidige politieke impasse, waarin het staatshoofd het niet eens kan worden met de partijen over de vorming van een nieuw kabinet.
