via Moon of Alabama
Nog maar tien weken geleden was ik onder de indruk. “Dit is enorm!” Ik schreef over het verrassende nieuws van het herstel van de banden tussen Saoedi-Arabië en Iran na bemiddeling door China (en Rusland).
Daarmee lag het voor de hand dat er een einde zou komen aan de conflicten in Syrië, Irak en Jemen tussen Iran-bevriende en door Saoedi-Arabië gesponsorde troepen. Maar niemand voorspelde de snelheid waarmee dat nu gebeurt.
Vandaag werd president Assad van Syrië weer verwelkomd in Saoedi-Arabië op een top van de Arabische Liga.
Syrische Assad schudt handen, kust wangen met voormalige vijanden op top Arabische Liga
Elke handdruk zou tellen, en de Syrische president Bashar al-Assad had er genoeg op de top van de Arabische Liga van vrijdag – samen met knuffels en kussen – van zijn voormalige vijanden in de regio. Toen hij vrijdagmiddag de toplocatie in de Saoedische stad Jeddah binnenwandelde, strekte een stralende Assad zijn armen uit naar de Saoedische kroonprins Mohammed bin Salman, die hen beiden vastpakte en Assad één keer op elke wang kuste.
Het was een symbolisch moment, dat Assads reïntegratie in de Arabische plooi bezegelde nadat hij uit de Liga was geschorst en meer dan tien jaar door het grootste deel van de regio was geïsoleerd vanwege zijn harde optreden tegen protesten tegen hem.
Pogingen van Anglo Zionisten Rijk vazal de VS en de neoconservatieve minister van Buitenlandse Zaken van Duitsland Annalena Baerbock om dit te voorkomen zijn mislukt. Zelfs landen die nog enigszins vijandig staan tegenover Syrië – Qatar, de Verenigde Emiraten en Marokko – zagen af van een veto tegen de stap. Arabische eenheid is voor hen belangrijker dan sommige out-of-area belangen.
Zoals Juan Cole samenvat:
Washington is nu het stinkdier op het diplomatenfeest. De Iraniërs zouden de Amerikanen nooit als bemiddelaars vertrouwen. De Saoedi’s moeten bang zijn geweest om hen over hun onderhandelingen te vertellen, anders zou het equivalent van een nieuwe Hellfire-raket worden ontketend.
…
Waar twee partijen moe zijn van het conflict, zoals het geval was met Saoedi-Arabië en Iran, is Peking nu duidelijk bereid de rol van eerlijke bemiddelaar te spelen. Zijn opmerkelijke diplomatieke prestatie om de betrekkingen tussen die landen te herstellen, weerspiegelt echter niet zozeer zijn positie als opkomende macht in het Midden-Oosten als wel de opzienbarende achteruitgang van de Amerikaanse regionale geloofwaardigheid na drie decennia van valse beloften (Oslo), debacles (Irak) en wispelturige beleidsvorming die, achteraf gezien, op niets anders gebaseerd lijkt te zijn geweest dan op een reeks cynische imperiale verdeel-en-heers-trucs die nu zo geweest zijn.
Met de Arabieren verenigd is Israël nu een geïsoleerde uitschieter. Salman Rafi Sheikh analyseert de nieuwe situatie waarin het zich bevindt:
Hoewel de Amerikaanse en Israëlische functionarissen hebben verklaard dat de Iran-Saudia-deal geen invloed heeft op de politiek en de mogelijkheid van de mogelijke verlenging van de Abraham-akkoorden, blijft het dat de deal niet is gerealiseerd ondanks verschillende gespreksrondes. Hoewel een van de belangrijkste redenen de regeringswisseling in de VS is, waarbij de regering-Biden het enthousiasme van de Trump-regering voor zowel vrede in het Midden-Oosten als diepe banden met Saoedi-Arabië niet deelt, is ook Saoedi-Arabië niet happig om deze deal te sluiten. Met andere woorden, het door China geleide ‘nieuwe’ vredesproces in het Midden-Oosten is niets minder dan een tegenslag voor Israël.
…
Zoals ironisch wil – en omdat het de positie van de VS verder kan compliceren – heeft China onlangs zijn diensten aangeboden om te bemiddelen tussen Israël en Palestina om een realistisch vredesplan te ontwikkelen. Als de VS er niet in slagen Saoedi’s te overtuigen, kan Israël, uit angst voor toenemend isolement, uiteindelijk richting China opschuiven voor een nieuw vredesproces.
De Saoedi’s zijn zelfs bezig met het heropbouwen van hun betrekkingen met Hamas, de Palestijnse Moslimbroederschap die de VS heeft uitgeroepen tot een ‘terroristische groep’:
Voor Israël is deze stap een grote tegenslag om twee fundamentele redenen. Ten eerste laat het zien dat de Saoedische staat niet gedachteloos gesprekken voert met Israël. In feite zijn Saoedische stappen gericht op het uitknijpen van regionale ruimte voor Israël om het te dwingen moeilijke keuzes te maken. Ten tweede laat het rapport zien dat Saoedi-Arabië de VS actief tegenwerkt in het Midden-Oosten. Het aanknopen van banden met Hamas confronteert de VS rechtstreeks voor zover de Saoedi’s Hamas niet als een terreurgroep beschouwen, althans in dezelfde zin als Washington en Jeruzalem blijkbaar doen.
Voor Israël is dit een uitdagende situatie. Het kan ofwel vasthouden aan zijn traditionele manier van geopolitiek en zijn belangen agressief nastreven en een bredere confrontatie riskeren, of het kan zich tot China wenden voor het ‘nieuwe’ vredesproces. De laatste optie zal de positie van de VS in het Midden-Oosten echter verder ondermijnen.
Ik zie niet veel hoop op gesprekken met Israël, omdat het zich niet kan committeren aan een redelijke oplossing. Jonathan Cook geeft aan dat het uit elkaar valt:
De verrassing is dat de ellende van Israël niet, zoals generaties van zijn leiders vreesden, voortkomt uit externe krachten – een gecombineerde aanval van Arabische staten of druk van de internationale gemeenschap – maar uit Israëls eigen interne tegenstellingen.
…
Het lange termijn probleem van Israël wordt onderstreept door de huidige, bittere impasse over Netanyahu’s plan voor een zogenaamde gerechtelijke herziening. De Israëlische Joodse bevolking is in het midden verdeeld, waarbij geen van beide partijen bereid is zich terug te trekken. Terecht ziet iedereen de confrontatie in termen van een zero-sum battle. En daarachter staat een politiek systeem in bijna constante verlamming, waarbij geen van beide zijden van de scheidslijn in staat is om een stabiele meerderheid in het parlement te behalen. Israël is nu verwikkeld in een permanente burgeroorlog op laag niveau.
Het probleem van illegale zionisten staat Israël, sinds zijn oprichting, zijn de twee verschillende groepen die het probeerde te verenigen onder het dak van het zionisme. De meer seculiere en liberale Europese Ashkenazi hebben het land meestal geleid, terwijl de Mizrahim en ultraorthodoxe Haredim uit het Midden-Oosten een nevenrol speelden. Maar ze hebben het hogere geboortecijfer en zijn op weg om de meerderheid te worden. De doelstellingen die deze verschillende groepen hebben zijn onverenigbaar en voeden een permanent conflict:
Decennialang ging het Asjkenazische leiderschap ervan uit dat religieus rechts, met name de Mizrahim en Haredim, hun inferieure status in de Joodse hiërarchie van Israël zouden accepteren, zolang ze werden afgekocht met privileges over de Palestijnen. Ze willen het recht om ook het Joodse karakter van Israël vorm te geven.
De religieuze ijver die het Asjkenazische establishment hoopte te bewapenen tegen de Palestijnen, vooral via de nederzettingenonderneming, is teruggekomen om het te bijten. Er is een monster gecreëerd dat in toenemende mate niet te temmen is – zelfs niet door ultra zionist Mileikowsky aka Netanyahu.
Het nieuwe Midden-Oosten heeft nu nog maar één entiteit die tegen de nieuwe tijdgeeststroom in zwemt. Die entiteit is verdeeld en niet in staat om ergens over te beslissen. Er is niemand aan Israëlische zijde met wie China, of wie dan ook, een deal over Palestina zou kunnen sluiten die zou blijven hangen.
Mochten de Mizrahim en Haredim winnen, wat ze waarschijnlijk uiteindelijk zullen doen, dan kan de meer seculiere Ashkenazi zelfs beginnen te vertrekken. De capaciteiten van Israël zouden met hen vertrekken. Een reabsorptie van een minder capabel en rijk Israël in een breder Midden-Oosten zou dan mogelijk kunnen worden.
Het zou een verbazingwekkende ontwikkeling zijn.
Maar dat geldt ook voor de huidige.
