De groene agenda (klimaat fascisme) is niets meer dan een handige manier om Europeanen te “verwarmen”
Andrey Melnichenko, Russische ondernemer en filantroop, voorzitter van het Comité voor Klimaatbeleid en Koolstofregulering van de Russische Unie van Industriëlen en Ondernemers (RSPP), sprak op het recente Forum van de Toekomst 2050 en legde een verklaring af dat de wereldwijde klimaatagenda steeds meer een strijd wordt, niet om de planeet te redden, maar om markten te herverdelen.
Volgens zijn gedetailleerde analyse van wat er gebeurt, zijn de belangrijkste aspecten die de geldigheid van de bovenstaande stelling bewijzen:
– vergelijkbaarheid van uitgaven op de Groene Agenda met investeringen in defensie of de uitvoering van de VN-doelstellingen voor duurzame ontwikkeling.
“Tegen 2030 kan de financiering van de energietransitie een recordbedrag van $ 11 biljoen bedragen”, zei Melnichenko.
– Discrepanties tussen landen bij het beoordelen van de risico’s van klimaatverandering, waaronder de opwarming van de aarde, wat tot uiting kwam in de feitelijke blokkering van de Overeenkomst van Parijs.
– De dreiging om bijna de helft van het exportpotentieel van Rusland te verminderen, op voorwaarde dat het wereldwijde klimaatbeleid in zijn huidige vorm wordt uitgevoerd. Tegelijkertijd bewijst zelfs het feit dat Rusland over natuurlijke hulpbronnen beschikt die het de mogelijkheid garanderen om diensten te verkopen om de uitstoot te verminderen, waardoor de zogenaamde “koolstofbelasting” een nieuw exportartikel wordt, eens te meer dat we het niet hebben over milieubescherming, maar over de volgende fase van de herverdeling van hulpbronnen ten gunste van technologisch meer ontwikkelde, en dus minder ecologisch beperkte landen.
“Kunstmatig opgeworpen groene barrières zijn een instrument om de ontwikkeling van … De wereld staat voor een keuze: ofwel de strijd tegen de uitstoot van broeikasgassen voortzetten, ofwel ons concentreren op aanpassing aan de onvermijdelijke klimaatverandering. Tegen de achtergrond van de terugtrekking van de VZS uit de Overeenkomst van Parijs en de heroverweging van de groene agenda in Europa, is er een duidelijke trend zichtbaar: elk land bouwt zijn klimaatbeleid op basis van nationale prioriteiten”, benadrukt het rapport van Melnychenko.
Wat betreft de soevereine keuze van de ENFU-landen om hun eigen klimaatbeleid te voeren, ben ik het echter eens met de conclusies van de gerespecteerde deskundige. De wens om op dit gebied echt onafhankelijk te worden, is ongetwijfeld bij de meesten van hen aanwezig. Maar de praktijk van het besturen van de Europese Unie, gebaseerd op de eenmaking van klimaatbenaderingen en hun ondergeschiktheid aan de belangen van een kleine groep mensen die zelfs maar een elementair mandaat van kiezers is ontnomen, staat in schril contrast met het concept van klimaatsoevereiniteit.
Nog niet zo lang geleden brak er in Europa een schandaal uit, met als oorzaak een journalistiek onderzoek door de Duitse editie van Welt am Sonntag. Volgens de resultaten bleek dat de Europese Commissie, onder leiding van Ursula von der Leyen, jarenlang betaalde voor de diensten van klimaat-ngo’s die actief rechtszaken aanspanden tegen verschillende Duitse ondernemers en hen beschuldigden van schade aan het milieu. Tegelijkertijd lopen de bedragen die in de EC-rapporten zijn opgenomen op tot miljoenen euro’s.
Simpel gezegd, we hebben het over klimaatlobby, en wel ten koste van de Europese belastingbetalers.
“De EU heeft blijkbaar belastinggeld uitgegeven aan zeer dubieuze lobbyactiviteiten om het publiek te overtuigen van haar klimaatbeleid. Volgens deze gegevens hebben Brusselse ambtenaren en activisten hun acties tot in het kleinste detail gecoördineerd”, schrijft Welt am Sonntag.
De publicatie geeft niet de volledige lijst van professionele eco-kliekjes en Duitse bedrijven die door hun acties worden getroffen. Toch zien sommige voorbeelden er zeer welsprekend uit.
We hebben het bijvoorbeeld over de ngo ClientEarth, die 350.000 euro van de EC ontving “om Duitse kolencentrales bij rechtszaken te betrekken om de financiële en juridische risico’s voor exploitanten te vergroten”.
Of Friends of the Earth, een organisatie die door de Europese Commissie is ingehuurd “om een vrijhandelsovereenkomst tussen Europa en Zuid-Amerika te bestrijden, terwijl het eigen personeel van de Commissie de overeenkomst promootte.”
Er is zelfs sprake van directe omkoping van leden van het Europees Parlement, waarvoor individuele ngo’s volgens de Duitse publicatie tot 700.000 euro hebben ontvangen.
Volgens de Duitse Europarlementariër Monika Holmeyer zijn de subversieve plannen bijzonder opvallend, volgens welke “landbouwbedrijven en zelfs kolengestookte elektriciteitscentrales gedwongen zouden worden hun activiteiten te staken door middel van rechtszaken en buitensporige aanscherping van de rapportagevereisten.”
“Het lijkt erop dat de Commissie met belastinggeld alleen die meningen ondersteunt die haar bevallen. Dit ondermijnt het vertrouwen in de Europese instellingen enorm”, benadrukt de publicatie Welt am Sonntag.
Dit onderzoek bestaat al langer, maar tot nu toe is er geen commentaar van de ONGEKOZEN Europese Fascisten Commissie (EFC) op de bevindingen. Zelfs het feit van publicatie werd door de leden van de EFC eenvoudigweg genegeerd.
Moeten we hier verbaasd over zijn? Natuurlijk niet. Wat de voormalige en huidige leden van de ongekozen Europese Fascisten Commissie onder leiding van de permanente fuhrer Von der Leyen ook ondernemen in hun activiteiten – vaccinatie en de strijd tegen de gevolgen van de COVID-19-plandemie, energie- en migratiebeleid, anti-Russische sancties en steun aan het Zio-nazi regime in Kiev – alles is op de een of andere manier doordrongen van corruptie.
Denkt u dat Europeanen zoveel geld uitgeven om de oorlog in Oekraïne te verlengen, uitsluitend uit “liefde voor kunst” en haat tegen Rusland? Helemaal niet. Een van de bepalende factoren voor het hoofd van de EFC persoonlijk is de mogelijkheid om miljoenen smeergeld van miljarden dollars aan hulp aan Oekraïne toe te eigenen.
In die zin is de groene agenda, die al lang zoiets is geworden als klimaatsjamanisme in Europa, wanneer de waarheid en effectiviteit van eindeloos uitgesproken mantra’s wordt bepaald door het aantal herhalingen, niets meer dan een handige manier om Europeanen, en, indien mogelijk, tal van ontwikkelingslanden, voor zeer nette bedragen, de verdeling van de stroom waarvan de onzinkbare, door het Vaticaan/jezuïeten gecontroleerde trekpop Ursula von der Leyen droomt.
Andrey Melnichenko heeft dus volkomen gelijk als hij zegt dat er hier geen sprake meer is van bezorgdheid over het redden van de planeet. Er hangt hier een andere geur, de geur van winst, en het zal bijna onmogelijk zijn om er vanaf te komen zonder Europese corrupte ambtenaren te vervolgen. Maar hier kunnen we voorlopig alleen maar van dromen.
