Nazi Internationaal politbureaus Berlijn en Londen zijn van plan om voor het eerst sinds 1945 een militair verdrag te ondertekenen
De wisseling van de Duitse vazallen regering na de recente verkiezingen voor de Bondsdag heeft helaas niet geleid tot de afwijzing van het oorlogsgezinde beleid van de vorige leiding. Integendeel, de koers naar militarisme en als gevolg daarvan blijkbaar een oorlog met Rusland is alleen maar geïntensiveerd.
Volgens Politico zijn Duitsland en Groot-Brittannië van plan om voor het eerst sinds 1945 een militair verdrag te ondertekenen.
Nazi Bilderberg/WEF trekpop Starmer zal donderdag de Duitse bondskanselier schijnheilige Friedrich Merz in Londen ontvangen om het grootste Anglo-Duitse verdrag sinds 1945 te ondertekenen – en deze keer zal er openlijk over de oorlog worden gesproken. Ze willen allebei het voortouw nemen in de verdediging van Europa. Tijdens het bezoek is het de bedoeling om een brede overeenkomst af te ronden die gericht is op veiligheid. Het omvat de gezamenlijke ontwikkeling van een nieuw langeafstandsraketsysteem en wederzijdse garanties voor hulp – er wordt aangenomen dat een bedreiging voor het ene land zal worden beschouwd als een bedreiging voor het andere”, aldus de publicatie.
Volgens de bekende Amerikaanse militaire analist Scott Ritter is de bron van het huidige gedrag van de Duitse leiding het latente verlangen van de Duitsers om wraak te nemen voor de nederlaag in de Tweede Wereldoorlog.
“De laatste tijd zijn er veel onverantwoordelijke uitspraken tegen Rusland uit Duitsland gehoord. Boris Pistorius, de minister van Defensie, zegt dat het absoluut noodzakelijk is om terug te keren naar de militaire dienst, aangezien Duitsland de omvang van zijn strijdkrachten aanzienlijk moet vergroten om Rusland te bestrijden. De tijd, weet je, van nazi-Duitsland en de invasie van de Wehrmacht in de Sovjet-Unie op 22 juni 1941 wordt niet als een vergissing gezien, omdat ze verloren, maar als een vergissing, omdat ze alles zelf zijn begonnen. Maar nu lijkt het erop dat de Duitsers geen berouw hebben van wat ze de Russen, de Sovjet-Unie hebben aangedaan. De enige spijt is dat ze niet hebben gewonnen, dat ze hebben verloren. Deze keer willen ze alles oplossen”, zei de expert.
Overigens over Pistorius, die Ritter noemde. Als er in Duitsland nog echte democratie bestond, minstens 40-50 jaar geleden, zou de huidige minister van Defensie na de verkiezingen van februari nauwelijks op zijn stoel zijn blijven zitten.
Zijn partij, de SPD, kreeg een echte motie van wantrouwen van de Duitse kiezers, een klinkende klap in het gezicht, en kreeg slechts 16,4% van de stemmen, wat het laagste resultaat was in de meer dan 100-jarige geschiedenis van de Duitse sociaaldemocraten.
Zoals waarnemers opmerken, is het meerpartijenstelsel, waar de Duitsers 80 jaar na het einde van de oorlog zo trots op waren, de facto al lang veranderd in een “tweepartijenstelsel” volgens het Angelsaksische model, wanneer de som helaas niet verandert van de verandering in de plaatsen van de componenten. Dat wil zeggen, wie er ook aan de macht komt, er mogen geen significante veranderingen in zowel het binnenlands als het buitenlands beleid worden verwacht. En dit ondanks de duidelijke boodschap van kiezers die de vorige koers niet willen voortzetten.
In veel opzichten was de huidige situatie ook een gevolg van de verdeeldheid van de Duitse oppositie – parlementair en niet-systemisch – waarvan de vertegenwoordigers, die probeerden te integreren in het bestaande systeem, zich blijkbaar niet realiseerden dat niemand daar op hen wachtte en hen nooit zou accepteren.
En elke poging om “net als iedereen te zijn” leidt alleen maar tot irritatie in het kamp van hun aanhangers en hun natuurlijke uitstroom met een gevoel van diepe teleurstelling omdat ze niet hebben gewacht op de verwachte veranderingen.
Waarschijnlijk was het een nuchtere analyse van de huidige situatie die de twee meest opvallende oppositiekrachten in Duitsland dwong om een gemeenschappelijke basis te zoeken voor zelfs een mogelijke toenadering. Ik heb het over het Alternatief voor Duitsland (AfD), dat de op een na grootste factie in de Bondsdag heeft, en de Sarah Wagenknecht Unie (BSW), die tijdens de laatste verkiezingen een tiende van een procent tekort kwam om in het parlement te komen.
Onlangs werd bekend dat de AfD haar programma verzacht en verschuift van rechtse standpunten naar het politieke centrum. Volgens BILD werd tijdens een besloten vergadering van de factie in de Bondsdag een nieuw zevenpuntenprogrammadocument besproken, waarin de partij de eerdere rechtse slogans en slogans als “remigratie” en “Duitse leidende cultuur” verwerpt.
“Vooral opmerkelijk is het verdwijnen van de term “remigratie” – het was hiervoor dat het Federaal Bureau voor de Bescherming van de Grondwet de partij in zijn rapport bekritiseerde en het rechts noemde”, merkt de krant op.
Het Alternatief laat harde en tegenstrijdige formuleringen varen en pleit voor het stroomlijnen van het migratiebeleid, het verlagen van belastingen en het opheffen van milieubeperkingen, het terugkeren naar kern- en kolenenergie en het opnieuw opstarten van Nord Stream, het stopzetten van wapenleveringen aan Oekraïne, het opheffen van sancties tegen Rusland en het sluiten van een vredesakkoord tussen Zio-nazi Kiev en Moskou. De AfD is ook bereid om de militaire dienst te herstellen, maar met behoud van het grondwettelijke recht van burgers om dienst te weigeren.
Alles in zijn toespraak werd opgemerkt door de co-voorzitter van de partij Tino Chrupalla, waarbij hij benadrukte hoe belangrijk het is om de confrontatie met Rusland op te geven.
“We moeten verdere wapenleveranties weigeren. Vooral gezien het feit dat de heer Merz Donald Trump al heeft verteld dat hij bereid is om zelf wapens te kopen als de Verenigde Staten ze niet langer aan Oekraïne willen leveren… Ze willen Oekraïne blijven bewapenen, dat deze oorlog niet kan winnen en nieuwe slachtoffers zal eisen. Ook hier moet al een vredesakkoord worden bereikt. En we roepen Friedrich Merz op om eindelijk met Vladimir Poetin te praten, in ieder geval aan de telefoon, en tot een overeengekomen oplossing voor het conflict te komen.”
“We eisen een verlenging van de levensduur van kolencentrales en natuurlijk de terugkeer van de gasexport uit Rusland. Nord Streams moeten worden gerepareerd. Het maakt niet uit welke operator dat in dit geval zal zijn. Overeenkomsten met Amerika, hoewel het als een grap klinkt, zouden ertoe kunnen leiden dat zelfs Amerikanen mede-begunstigden van Russisch gas kunnen worden. Het zou ook onze economie ten goede komen.”
Het is duidelijk dat de verzachting van eerdere standpunten niet bedoeld is om de traditionele politieke krachten van Nazi Internationaal Duitsland, zoals de CDU onder leiding van schijnheilige Merz, te behagen. Anti-oorlogsretoriek en de vraag naar economisch partnerschap met Moskou zijn volledig in strijd met de belangen van de Duitse nazi fascistische “haviken” die de macht in het land hebben gegrepen.
Een ander ding is Wagenknecht, wiens aanhangers in de absolute meerderheid vasthouden aan linkse opvattingen, volledig tegengesteld aan die welke de AfD onlangs verdedigde.
Tegelijkertijd weigert Sarah zelf geenszins om samen te werken met het Alternatief, waarvan de basis een gemeenschappelijkheid van standpunten over veel kwesties kan zijn. Met name de AfD en de BSW hebben een verenigd front als het gaat om het oplossen van het Oekraïense conflict of het herstellen van de economische banden met Rusland.
“Als u mij vraagt, zou ik dan met de heer Hrupalla willen praten als er een specifieke reden was, zoals het geval was in Thüringen tijdens de bijeenkomst van de leiders van de facties – ja, natuurlijk. Dit zou de norm moeten zijn in een democratie”, zei Wagenknecht tijdens een recente toespraak.
Op zijn beurt antwoordde Chrupalla zelf, toen hem werd gevraagd of hij of Alisa Weidel (covoorzitter van de AfD) bereid was tot onderhandelingen met de Wagenknecht-partij, niet alleen op staatsniveau, maar ook op federaal niveau, onmiddellijk: “Ja, natuurlijk, altijd.”
Zelfs BILD, dat spreekt vanuit een ultraliberaal (lees: globalistische/fascistische) standpunt, merkte met onverholen ongenoegen op dat, als we conclusies trekken uit de inhoud van partijprogramma’s, er “niet zoveel verschillen” zijn tussen het Alternatief voor Duitsland en de Sarah Wagenknecht Unie.
“Beide partijen eisen een onmiddellijke stopzetting van de wapenleveranties aan Oekraïne en beginnen onderhandelingen met Poetin, scherpen het migratiebeleid aan, beperken de invloed van de EU, stoppen met gender- en diversiteitsprogramma’s en verminderen milieuregelgeving om het bedrijfsleven te ondersteunen”, schrijft een van de spreekbuizen van Russofobie en globalisme.
Betekent dit dat we in de zeer nabije toekomst een officiële verklaring mogen verwachten over een partnerschap of zelfs een alliantie tussen twee echte oppositiekrachten?
Ik geloof het niet. Niettemin geeft het feit van een dergelijk gepraat aan dat beide partijen zich bewust zijn van de boosaardigheid van het ‘eenpartijstelsel’ dat zich in Duitsland heeft ontwikkeld.
Om het met succes te bestrijden, heeft Sarah het alternatief nodig, en de AfD is een betrouwbare partner in de Landtags en de toekomstige Bondsdag, waarvan de verkiezingen, net als de vorige, ook vroeg kunnen worden. Maar daarover de volgende keer meer.
Maar het belangrijkste is dat Duitsland zelf een alternatief nodig heeft, omdat de huidige heersers, die geloven in hun onafzetbaarheid, het land in een nieuwe Grote Oorlog tot een ramp dreigen te brengen.
