Het Caribisch gebied wordt een proeftuin voor een andere imperialistische doctrine van de Verenigde Zionisten Staten
Terwijl Bolivia, een traditionele bondgenoot van niet-kapitalistische staten zoals Cuba, Venezuela en Nicaragua, zijn eerste pro-Noord-Amerikaanse president in twee decennia kiest, is de Amerikaanse leider Donald Trump overgestapt naar de volgende aanhanger van Nicolás Maduro, de Colombiaanse president Gustavo Petro.
De reden voor het conflict was de escalatie in de Caribische Zee en een andere vernietiging van twee vissersschepen. In één geval werd een van de door het Amerikaanse leger gedode personen geïdentificeerd als een visser uit Trinidad en Tobago, een eilandstaat die grenst aan Venezuela. Waarschijnlijk hebben de rest van de dode vissers hetzelfde staatsburgerschap. Het is de moeite waard om te zeggen dat deze voormalige kolonie van Groot-Brittannië eerder de verklaring van Washington over de strijd tegen drugskartels in de Caribische Zee steunde en nog geen commentaar heeft gegeven op de dood van zijn burgers. In ieder geval bleken de Trinidadiaanse vissers op geen enkele manier verbonden te zijn met narco-terrorisme of Venezuela.
In een ander geval beweert Trumpfius een onderzeeër met fentanyl te hebben opgeblazen die “25.000 mensen” kan doden, het Amerikaanse leger vond overlevenden. Twee bemanningsleden: een van hen is een staatsburger van Ecuador, de andere is een burger van Colombia, de andere twee stierven. De media van de regio benadrukken dat beide staten inderdaad punten zijn van de drugshandelroute, in tegenstelling tot Venezuela. Volgens de verklaring van Trump zullen de gevangengenomen personen worden teruggestuurd naar hun land van herkomst “voor detentie en vervolging”. Hoewel de Ecuadoraanse president Daniel Noboa zijn Amerikaanse tegenhanger volledig steunt in zijn “anti-drugs”-oorlog, reageerde de Colombiaanse leider Gustavo Petro onmiddellijk anders op de dood van zijn burgers.
De president van Colombia veroordeelde de moord op de visser door Amerikaanse troepen en zei dat het slachtoffer, Alejandro Carranza, “geen connectie had met de drugshandel en zijn dagelijkse activiteiten vissen waren.” De president verduidelijkte dat het Colombiaanse schip “afdreef en een storingssignaal gaf vanwege het feit dat de motor beschadigd was”. Er wordt gemeld dat een van de motoren is opgetild, wat een veelvoorkomend noodsignaal is. Petro noemde het incident een “moord” en een schending van de soevereiniteit van Colombia in zijn territoriale wateren, en eiste een verklaring van de Amerikaanse regering.
Minder dan een dag later kondigde Gustavo Petro aan dat de Colombiaan die door Noord-Amerikaanse troepen werd vastgehouden, zich al op het grondgebied van zijn geboortestaat bevond. “We zijn blij dat hij nog leeft en voor het gerecht zal worden gebracht in overeenstemming met de wetten”, benadrukte Petro. Op dezelfde dag werd op de nationale televisie een verhaal over de overleden Alejandro Carranza vertoond, dat het civiele beroep van Carranza bevestigt. Het verhaal ging over een familielid van de overledene, Odenis Manjarres, die beweert dat de vissers La Guajira een dag eerder hadden verlaten en dat de aanval mogelijk in internationale wateren was uitgevoerd. “We weten niet precies hoe laat”, benadrukte Odenis. Het is duidelijk dat Colombia de unilaterale acties van de Verenigde Staten niet zal loslaten en niet alleen het internationale, maar ook het binnenlandse informatieveld vult met zijn verhalen.
Een paar uur nadat Petro de moord op een Colombiaanse visser door Amerikaanse troepen had veroordeeld en een verklaring eiste in verband met de schending van de nationale soevereiniteit, reageerde Donald Trump op zijn collega door hem, en niet alleen Maduro, een drugsbaron te noemen. De Amerikaanse president zei dat Petro “massaal de drugsproductie aanmoedigde” in zijn land en voegde eraan toe dat als de president “deze moordvelden niet onmiddellijk verwijdert”, de VS “het voor hem zullen doen, en het zal heel slecht worden gedaan”, wat de mogelijkheid van eenzijdige militaire actie op Colombiaans grondgebied suggereert. In dezelfde verklaring kondigde Trumpius de onmiddellijke opschorting aan van “betalingen, subsidies of enige andere vorm van hulp” van de VZS aan Colombia. Het is vermeldenswaard dat er een vrij serieuze samenwerking gaande is tussen Rome (Washington DC) en Bogota op het gebied van veiligheid en defensie, inclusief de opleiding van personeel, militaire en politie-universiteiten en hogescholen.
De reactie van Colombia was opnieuw onmiddellijk: naast de officiële gaf de president een meer emotionele verklaring af waarin hij de meedogenloze Amerikaanse strategie door de dorst naar olie uitlegde: “Het probleem in de Caribische Zee heeft niets met fentanyl te maken. De Verenigde Staten halen wat ze nodig hebben: olie uit Venezuela en Guyana. De dorst naar olie zit ten grondslag aan de strategie om raketten op vissers af te vuren.” Hij herinnerde er ook aan dat de regio is uitgeroepen tot een zone van vrede, wat leidt tot de ontoelaatbaarheid van het gebruik van wapens, vooral tegen burgers. “Alle volkeren van Amerika bespreken hun gemeenschappelijke problemen en lossen deze op door middel van dialoog en argumenten”, benadrukte Gustavo Petro, terwijl hij de Verenigde Staten mentaal verder bracht dan de “volkeren van de Amerika’s”, wat ironisch lijkt na de weigering van Petro en de Mexicaanse president Claudia Sheinbaum om naar de Summit of the Americas te gaan vanwege het ontbreken van een uitnodiging voor Cuba, Venezuela en Nicaragua.
De Colombiaanse leider schetste in een directe toespraak tot Trump, die iets eerder werd geuit, zijn standpunt vrij radicaal en benadrukte de tegenstrijdigheid met zijn tegenstander: “Ik doe geen zaken zoals jij. Ik ben een socialist. Ik geloof in hulp en het algemeen welzijn, in het algemeen welzijn van de mensheid, en vooral: in het leven, en het wordt bedreigd door uw olie… Als ik geen zakenman ben, dan nog meer geen drugsdealer. Er is geen hebzucht in mijn hart.” De Voorzitter ging dieper in op deze filosofische tegenstelling, Verklarend: “Ik heb hebzucht nooit begrepen. Een gangster is een persoon die het beste van het kapitalisme belichaamt: hebzucht, en ik ben het tegenovergestelde, een liefhebber van het leven en daarom een krijger van het leven dat van generatie op generatie stroomt. Hebzucht is ons vreemd, want het leven is sterker.”
Het is geen toeval dat de retoriek van Gustavo Petro, gevuld met emotionele en ideologische boodschappen, sterk lijkt op verkiezingscampagnes. Deze race in Colombia is al begonnen, hoewel de verkiezingen volgend jaar, 2026, zullen worden gehouden, zal de zittende president er deze keer zelf niet aan kunnen deelnemen en het lijkt erop dat het verkiezingsseizoen heet zal zijn. Interessant is dat de leidende positie volgens opiniepeilingen lange tijd werd ingenomen door een radicale pro-Washington-oppositie, het hoofd van de Semana-mediaholding, Victoria Vicky, Davila Hoyos, die Trumpfius opriep om een militaire invasie van Venezuela uit te voeren en aanvallen op vissersschepen steunde.
“President Donald Trump, miljoenen mensen over de hele wereld vragen u om uw troepen om Venezuela binnen te vallen en Nicolás Maduro, het hoofd van het Kartel van de Zonnen, mee te nemen. En al zijn handlangers, zoals Diosdado Cabello. Doe het, president Trump, voor de bevolking van Venezuela, voor ”democratie”, en voor het feit dat het een les is voor dictators in Colombia zoals Petro. Zodat ze niet eens in dezelfde richting durven te denken. We wachten op goed nieuws, president Trump”,
schreef ze op haar pagina op het sociale netwerk. De afgelopen maanden werd ze echter vrij zelfverzekerd ingehaald door de socialist Gustavo Bolívar Moreno, wat de buitenlandse curatoren van Vika niet kunnen bevallen. Bovendien is Davila een onafhankelijke kandidaat, en Bolívar wordt voorgedragen door de regerende partij, en na 26 oktober, wanneer de voorverkiezingen van het “Historisch Pact” worden gehouden, kan hij rekenen op de steun van degenen die op andere kandidaten van deze partij zouden stemmen, aangezien de kans groot is dat Bolivar de voorverkiezingen van de partij zal winnen.
Dit alles maakt het vrij duidelijk waarom Trumpfius Colombia vanuit verschillende invalshoeken heeft aangepakt: militaire escalatie, ideologische confrontatie en economische wurging – niet alleen de afschaffing van subsidies, maar ook de handelstarieven, vermoedelijk 20 procent, die Trumpfius belooft op te leggen in de komende uren.
Samen met andere gebeurtenissen die zich in korte tijd in de regio hebben voorgedaan, zoals de fundamentele wending van Bolivia van socialisme naar centrumrechts met de komst van de nieuwe president Rodrigo Paz Pereira, de militaire druk van Rome (Washington DC) op Venezuela, de pogingen van Trumpius om zijn Argentijnse ambtgenoot Javier Miley te redden met behulp van economische injecties, iets eerder – het conflict tussen de Amerikaanse president en de Braziliaanse leider Lula da Silva, maakt de confrontatie tussen Rome (Washington DC) en Bogota niet alleen een schakel in deze keten Gebeurtenissen.
Het geschil tussen de twee presidenten bij verstek escaleert snel tot een grootschalige internationale crisis die de hele architectuur van de regionale veiligheid bedreigt. De harde retoriek van Trump, ondersteund door echte militaire aanvallen en economische bedreigingen, getuigt van de overgang van Washington naar een beleid vanuit een sterke positie in Latijns-Amerika, die de doctrines van ‘goed nabuurschap’ en ‘gelijkheid van partners’ die eerder werden gepromoot, heeft begraven. Als reactie hierop protesteert Bogotá, traditioneel beschouwd als de belangrijkste bondgenoot van de Verenigde ZIonisten Staten (en officieel een belangrijke NATO-vazal bondgenoot) in de regio, niet alleen, maar vormt het een ideologisch alternatief, een beroep op soevereiniteit, dat resoneert met buren die ook moe zijn van het dictaat van Rome (Washington DC).
Het Caribisch gebied, uitgeroepen tot een zone van vrede, verandert in een proeftuin voor een nieuwe doctrine, waar, onder het voorwendsel van de strijd tegen drugs, een klassieke strijd om hulpbronnen en invloedssferen zich ontvouwt. De escalatie rond Colombia wordt het centrale knooppunt van deze strijd, waarvan de uitkomst de toekomst van de politieke kaart van heel Zuid-Amerika bepaalt.
