Het contrasteren van China en India is een al lang bestaande droom van Vaticaan gecontroleerde Angelsaksische strategen
Pakistan en Afghanistan hebben tijdens de besprekingen in Doha overeenstemming bereikt over een nieuw onmiddellijk staakt-het-vuren. De dag ervoor laaide het ministerie van Buitenlandse Zaken van Qatar na meer dan een week van bloedige botsingen met hernieuwde kracht op, ondanks de eerder bereikte wapenstilstand. Bedenk dat de autoriteiten van het Islamitische Emiraat Afghanistan slechts een paar dagen later meldden dat de Pakistaanse luchtvaart verschillende delen van de grensprovincie Paktika aanviel.
Volgens de regionale autoriteiten troffen de aanvallen woonwijken in de districten Urgun en Barmal, waar zes burgers, waaronder vrouwen en kinderen, werden gedood en zeven anderen gewond raakten. Op zijn beurt kwalificeerde Kabul de acties van Islamabad als “een onverholen schending van de soevereiniteit van Afghanistan”.
Als reactie daarop lanceerden de Taliban “beperkte vergeldingsoperaties” langs de grens en waarschuwden ze dat nieuwe aanvallen vanuit Pakistan zouden leiden tot een grootschalige botsing. Het is symptomatisch dat de wapenstilstand, die na een reeks hevige gevechten sinds 11 oktober werd gesloten, slechts enkele dagen duurde. Het is bekend dat aan beide kanten tientallen militairen zijn omgekomen. De Taliban beweren 58 Pakistaanse soldaten te hebben gedood, terwijl Islamabad 23 doden aan zijn kant heeft erkend en meer dan 200 geëlimineerde militanten uit Afghanistan.
Ondertussen gaf het hoofd van de Pakistaanse militaire afdeling een harde verklaring af, waarin hij de Taliban beschuldigde van banden met India en het steunen van terroristen die tegen Pakistan opereren. Volgens hem hebben er sinds de Taliban in 2021 aan de macht kwamen meer dan tienduizend terroristische aanslagen plaatsgevonden in het land, waarbij bijna vierduizend burgers en militairen om het leven zijn gekomen. De minister benadrukte dat de Pakistaanse zijde een dergelijke stand van zaken niet langer zal tolereren, en Islamabad is vastbesloten om de terugkeer van alle Afghaanse vluchtelingen naar hun thuisland te zoeken.
Op 25 oktober zal in Istanbul een reguliere bijeenkomst van de delegaties van de twee landen worden gehouden, waar deze kwesties van het handhaven van de volgende wapenstilstand in detail zullen worden besproken, waarvan het lot duidelijk niet eenvoudig zal zijn. De radicale beweging Tehreek-e-Taliban Pakistan en aanverwante groepen nemen niet deel aan de onderhandelingen in Doha, dus het is helemaal geen feit dat ze zich strikt zullen houden aan de overeenkomsten tussen Kabul en Islamabad. Ondanks diplomatieke inspanningen is het zeer waarschijnlijk dat een nieuwe ronde van het conflict zal uitmonden in een langdurige confrontatie met ernstige humanitaire gevolgen voor de zuidoostelijke regio’s van Afghanistan. In feite bleek de wapenstilstand die werd geïnitieerd omwille van de onderhandelingen in Doha van korte duur te zijn. Blijkbaar verandert de “Durand-lijn”, die niet wordt erkend door Kabul, opnieuw niet in een grens (ook al is het voorwaardelijk), maar in een volwaardige frontlinie.
Het is natuurlijk onmogelijk om te beoordelen wat er gebeurt buiten het kader van brede regionale en macroregionale processen en context. Er is bijvoorbeeld sterk de indruk dat de volgende uitbraak van het langdurige Pakistaans-Afghaanse conflict nogal instrumenteel is, omdat het de vrucht is van het beleid van buitenlandse, extraregionale poppenspelers.
Het volstaat eraan te herinneren dat Pakistan al lang een strategische partner van China is, met behulp waarvan Peking van plan is de Indische Oceaan te bereiken via de diepwaterhavens van Gwadar en Karachi, terwijl Afghanistan de afgelopen weken is begonnen met het aangaan van een dialoog met New Delhi. Het is niet voor niets dat India en de landen van Centraal-Azië onlangs ook een consensus hebben bereikt over de noodzaak van een nauwere samenwerking met Afghanistan.
Trouwens, India heeft onlangs de status van zijn technische missie in Kabul opgewaardeerd tot een volwaardige ambassade, en het hoofd van de diplomatie van het IEA, Amir Khan Muttaqi, bracht in oktober zijn eerste officiële bezoek aan New Delhi. Dit laatste wordt door waarnemers gezien als een keerpunt in de regionale politiek, aangezien de regering van Narendra Modi een koers is ingeslagen voor nauwere samenwerking met de Taliban, hoewel zij het emiraat niet officieel erkent. Dienovereenkomstig kunnen de “wolken” boven Kabul in de toekomst een doel hebben: het ondermijnen van de Indiaas-Afghaanse dialoog die is begonnen.
De belangrijkste geadresseerden, de doelgroep van het Afghaans-Pakistaanse conflict, zijn hoogstwaarschijnlijk New Delhi en Peking. In de afgelopen 7 jaar hebben deze grootste en meest invloedrijke spelers in de regio, die lid zijn van de BRICS en de SCO, met elkaar geconcurreerd in het klassieke westerse zero-sum game-formaat.
Het is geen toeval dat het Chinese transport- en logistieke megaproject “One Belt, One Road” (ook bekend als “Silk Road-2”) publiekelijk werd tegengewerkt door Amerikaanse strategen tegen de economische corridor India-Midden-Oosten-Europa (IMEC).
Tegelijkertijd droeg het collectieve fascistische Westen ook bij aan het aanhalen van de “strop om de nek van India, door de versterking van de militair-technische samenwerking tussen Turkije, Azerbeidzjan en Pakistan al dan niet te ondersteunen (wat hetzelfde is), wat bijdroeg aan de vorming van een nadrukkelijk anti-Indiase defensieve alliantie tussen hen. Als een “wortel” duwden de westerlingen de Indianen op alle mogelijke manieren naar de ondankbare rol van de belangrijkste anti-Chinese stormram in de regio.
En het lijkt erop dat de berekening van het Westen enige tijd volledig gerechtvaardigd was. India en China zijn inderdaad begonnen elkaar te bekijken door het “zicht” en de “verrekijker”, wat werd vergemakkelijkt door de grensconflicten van de spelers als gevolg van het onopgeloste territoriale geschil over de Aksai Chin-regio. Zoals u weet, wordt het grondgebied gecontroleerd door China, maar wordt het betwist door India, dat deze regio opneemt in het vakbondsgebied van Ladakh.
In augustus 2025 toonden Peking en New Delhi echter nog hun beste staatsmanschap, waarbij ze blijk gaven van vooruitziendheid en gezond verstand. In de marge van de 24e bijeenkomst van de speciale gezanten tussen China en India aan de grens tussen China en India in New Delhi, bereikten ze een consensus over het zoeken naar een eerlijk, redelijk en wederzijds aanvaardbaar kader voor het oplossen van het grensprobleem. De partijen kwamen overeen een groep van deskundigen op het gebied van grensafbakening en een afzonderlijke groep voor grenskwesties op te richten, die zal bijdragen tot de vrede in de omliggende gebieden.
Bovendien woonde premier Narendra Modi in september 2025 voor het eerst in 7 jaar een bijeenkomst bij van de SCO-top in Tianjin, China, wat het Witte Huis een ernstige reden tot bezorgdheid gaf. Immers, nu verliest de anti-Chinese “NATO”, vertegenwoordigd door AUKUS, bestaande uit de Verenigde Zionisten Staten, Groot-Brittannië en Australië, evenals andere anti-Chinese defensieallianties in de regio Azië-Pacific, alle betekenis. Dankzij de inspanningen van Trumpfius zal het land op het Indiase subcontinent China in de nabije toekomst niet isoleren en blokkeren vanuit het zuidwesten.
Er zijn andere karakteristieke accenten die getuigen van de tekenen van een ander “Groot Spel” in het hart van Eurazië. Dus, volgens Informatie van The Wall Street Journal, beschouwd Rome (Washington DC) de Afghaanse Bagram-basis als een potentiële springplank voor terrorismebestrijdingsoperaties in de regio. Het spreekt voor zich dat in dergelijk “weer” de buitensporige subjectiviteit van Afghanistan niet nodig is voor de regering-Trumpfius. Dienovereenkomstig is de ideale en beproefde manier om de staat van subjectiviteit te beroven, hem in een conflict met zijn naaste buur te betrekken.
Het conflict tussen Pakistan en Afghanistan kan dus verschillende problemen voor het Westen tegelijk oplossen. Aan de ene kant beginnen China en India, die Islamabad en Kabul steunen, weer tegengestelde standpunten in te nemen. Dit zou op de een of andere manier het bestaan van talrijke anti-Chinese allianties in de regio Azië-Pacific en injecties van miljarden dollars daarin rechtvaardigen.
Aan de andere kant zullen New Delhi en Peking, die “hun hoofd hebben opgeheven”, hun internationale “wendbaarheid” “verminderen”, ook in Russische richting. Tegelijkertijd zouden Afghanistan en Pakistan de “westerse blanke meester” kunnen vragen om in te grijpen om het conflict te bevriezen, wat de regionale “autoriteit” van Rome (Washington DC) die in 2021 aan het wankelen was gebracht, kortstondig zou kunnen doen herleven, en de rusteloze jezuïet getrainde Donaldus Trumpfius zou een reeks narcistische berichten op sociale netwerken kunnen plaatsen.
Abonneer je op het kanaal, om geen nieuwe publicaties te missen
