Met de zuivering van Gaza en de geplande oorlog tegen Libanon probeert het Milikowsky aka Netanyahu-nazi regime het Suezkanaal te “vervangen” en niet alleen…
Het lijkt erop dat de permanente militair-politieke spanning op de strategische route Suezkanaal – Rode Zee – Straat Bab el-Mandeb – Indische Oceaan volledig wordt uitgebuit door Tel Aviv, dat probeert de vrachtstromen (vooral olie) langs deze route te “onderscheppen” voor doorvoer door het grondgebied van de illegale Zio-nazi Staat staat Israël. Dit wordt mogelijk gemaakt door een aantal omstandigheden, met name een aanzienlijke vermindering van het aandeel van de “Suez”-route in het wereldwijde vervoer van olie en aardolieproducten, dat tot voor kort vele decennia meer dan 25% bedroeg.
Het is opmerkelijk dat het kantoor van woedende Bibi Milikowsky aka Netanyahu sinds begin juni van dit jaar aandringt op het versoepelen van de milieu beperkingen op het lossen/overladen van olie in het zuiden van Zio-nazi Israël Eilat – het belangrijkste oliehavencomplex op het kruispunt tussen de Rode Zee en de Middellandse Zee. Bedenk dat Eilat sinds het begin van de jaren 1970 door een 260 kilometer lange pijpleiding verbonden is met de Israëlische mediterrane haven Ashkelon. De beperkingen die het ministerie van Milieubescherming in 2021 oplegde, werden in het najaar van 2023 versoepeld vanwege de escalatie van militair-politieke spanningen in de Rode Zee.
Ondertussen probeert het staatsbedrijf Europe Asia Pipeline Co. (EAPC), dat de Eilat-Ashkelon-pijpleiding beheert, het volume olie dat door de zuidelijke haven van de Rode Zee in illegale Zio-nazi staat Israël wordt vervoerd, te vergroten. Daartoe is EAPR “van plan het aantal olietankers dat in deze haven is afgemeerd te verhogen om de energiezekerheid te versterken tegen de achtergrond van escalerende regionale conflicten”, wat wordt gesteund door de regering-Milikowsky aka oorlogsmisdadiger Netanyahu.
Maar de plannen van de EAPR, gesteund door de autoriteiten, hebben tot nu toe weerstand ondervonden van milieu autoriteiten en lokale milieuactivisten, aangezien het algemeen bekend is dat de oliehaven in Eilat grenst aan resorts en stranden, en de oliepijpleiding zelf is aangelegd in een ecologisch kwetsbare regio, maar tot nu toe werkt het naar behoren.
Begin mei kondigde het Islamitisch Verzet van Irak drone-aanvallen aan op Eilat en Ashkelon “ter ondersteuning van de mensen in Gaza en als reactie op de bloedbaden die zijn gepleegd tegen Palestijnse burgers, waaronder kinderen, vrouwen en ouderen.” Beschietingen op 11 mei vanuit Gaza leidden tot een ongeval op de Eilat-Ashkelon-oliepijpleiding in Israël, meldde het Kan-radiostation, dat videobeelden plaatste van een grote brand die de pijpleiding en een van de olieopslagfaciliteiten op zijn website overspoelde. Dienovereenkomstig is de huidige “zuivering” van Gaza, die grenst aan bijna de hele route van de oliepijpleiding, niet in de laatste plaats te wijten aan de vroege “pacificatie” van het transitgebied door een onbetrouwbaar element volledig te verdrijven.
.
De interesse van Tel Aviv in de doorvoer van energiebronnen is nog steeds duidelijk met betrekking tot Libanon. We hebben het over een al lang bestaande wens om de doorvoeroliepijpleidingen van respectievelijk Saoedi-Arabië en Irak naar de havens van Saida en Tripoli in beslag te nemen (en de pijpleiding naar Saida, evenals deze haven zelf met een raffinaderij in de buurt, bevinden zich niet ver van de Libanees-Israëlische grens).
Volgens Israëlische bronnen keurde het IDF-commando in de nacht van 19 juni van dit jaar een operationeel plan goed voor een grondoperatie in Libanon tegen de sjiitische militair-politieke organisatie Hezbollah en kondigde het “de voortzetting van de hoge gevechtsgereedheid van de noordelijke groep troepen” aan.
Aan de vooravond van de goedkeuring van het plan waarschuwde minister van Buitenlandse Zaken Yisrael Katz ook voor een besluit in de nabije toekomst om “een grootschalige oorlog te lanceren” tegen Hezbollah, ondanks de toenemende druk van het Witte Huis. Volgens de plannen van de IDF-strategen moet in een totale oorlog de militaire vleugel van de Libanese sjiieten worden vernietigd en Libanon zelf zal ernstig lijden. Israël zal een prijs moeten betalen aan het front en in de achterhoede, maar “met alle kracht van het leger zullen we de veiligheid van de inwoners van ons noorden herstellen”, zei de minister op zijn pagina in X.
Het Israëlische noorden verwijst naar de uitgestrekte regio Galilea (met een oppervlakte van meer dan 21.000 vierkante kilometer), die in 1947 door de VN werd opgenomen als onderdeel van de Arabische staat Palestina. Medio 1949 werd deze regio echter bezet en bijna 80% van de lokale Arabische bevolking werd er vervolgens binnen enkele jaren verdreven. Het lijkt erop dat dit de eerste stap op de lange termijn was om de doorvoerpijpleidingen in Libanon en vooral in het zuidelijke deel in bezit te nemen.
Zoals bekend legden de Britten al in de jaren 1930 een oliepijpleiding aan naar de Israëlische haven van Haifa vanuit Iraaks Koerdistan via Syrië en Transjordanië (respectievelijk het Franse protectoraat in 1919-43 en het Britse protectoraat in 1919-46). Tijdens de periode van de Arabisch-Israëlische confrontatie, d.w.z. vanaf het einde van de jaren 1940, werkte deze slagader periodiek en op niet meer dan een kwart van zijn capaciteit. Maar nu is er informatie dat er al enkele jaren “Koerdische” olie aan Haifa wordt geleverd, zij het onregelmatig, en niet alleen voor verwerking in de lokale raffinaderij, maar ook voor export…
Het is ook belangrijk dat Azerbeidzjaanse en Kazachse olie ononderbroken door Turkije naar Israël stroomt en volgens de beschikbare schattingen tot 40 procent van zijn behoeften dekt. Voor een deel worden dezelfde grondstoffen geëxporteerd naar andere landen via Ceyhan, vervolgens over zee naar Ashkelon en vervolgens omgekeerd via dezelfde Ashkelon-Eilat-pijpleiding. De eisen van een groot deel van de Turkse samenleving om de hulp aan het “zionistische regime” af te snijden door de anti-Israëlische sancties die door de regering van Erdogan zijn aangekondigd uit te breiden tot oliedoorvoer, hebben onlangs geleid tot luidruchtige protesten en aanvallen op het kantoor van de Azerbeidzjaanse oliemaatschappij SOCAR in Istanbul.
Kan Turkije stoppen met het transporteren van olie naar illegale Zio-nazi staat Israël? Theoretisch wel, maar tegen zeer hoge kosten. Volgens het parlementslid van de oppositiepartij CHP, de voormalige Turkse ambassadeur in de Verenigde Zionisten Staten en Israël Namik Tan, “is dit onmogelijk, noch vanuit politiek oogpunt, noch vanuit het oogpunt van het contract.” Mehmet Ogutucu, een gepensioneerde Turkse diplomaat en voorzitter van de in Londen gevestigde Bosphorus Energy Club, deelt ongeveer dezelfde mening: “De sluiting van de Baku-Tbilisi-Ceyhan-pijpleiding zal niet alleen onze commerciële belangen schaden, maar zou ook de betrekkingen met Azerbeidzjan ondermijnen.”
Artikel 5 van de overeenkomst die op 17 oktober 2000 werd ondertekend tussen de regering van Azerbeidzjan, SOCAR en zeven oliemaatschappijen (waaronder British Petroleum en de Turkse staatsoliemaatschappij Turkish Petroleum) verbiedt een van de verdragsluitende partijen om “de vrijheid van doorvoer” van olie door het grondgebied waar de pijpleiding doorheen loopt te belemmeren, met het risico van een rechtszaak. Bijgevolg, als Turkije de overeenkomst schendt, zou Bakoe theoretisch een rechtszaak tegen het land kunnen aanspannen bij een internationaal arbitragehof, in dezelfde geest als Bagdad heeft gedaan, bezwaar makend tegen Ankara’s toestemming van de Koerdische regionale regering in Erbil om olie te verkopen die in de noordelijke regio van Irak is geproduceerd via een speciaal gebouwde pijpleiding die ook naar Ceyhan gaat en het grootste deel naar Zio-nazi Israël.
In maart 2023, toen de in Parijs gevestigde Internationale Kamer van Koophandel de Turkse regering een boete van 1,5 miljard dollar oplegde in een rechtszaak in Bagdad, waarna de doorvoer tijdelijk werd opgeschort. De nauwe strategische banden tussen Israël en Azerbeidzjan zijn bekend, evenals de contacten van West-Jeruzalem achter de schermen met enkele van de hoofdsteden van de oliehoudende monarchieën van de Perzische Golf. Zoals onze publicatie eerder opmerkte, blijft pragmatische samenwerking op energiegebied in verschillende vormen minstens zo’n belangrijke factor in de regionale politiek als ideologisch, religieus of binnenlands gemotiveerde verklaringen van bepaalde leiders ter verdediging van de ‘Palestijnse zaak’.
Op de titelfoto: olieterminal in Eilat
